Δεν μπορώ να ξέρω, δεν μπορώ να πω
αν θα σ' αγαπώ
ίσαμε να φτάσω στη στερνή την ώρα
όπως, κι όσο, τώρα.
Ούτ' ο ερωτάς μου που σα ρόδο ανθεί,
αν θα μαραθεί
πάλι σαν το ρόδο που το καίει το θέρο,
δεν μπορώ να ξέρω.
Ο,τι ξέρω είναι πως, απ' την ημέρα
που 'γινες δική μου
άνοιξαν κλεισμένες πύλες -και το θαύμα
μπήκε στη ζωή μου'
Όλα αλλάξαν όψη απ' το φως που εντός μου
σκόρπισε η χαρά,
σαν στα βαλτοτόπια που τα πλημμυρίζουν
ζωντανά νερά.
Έχω πια ξεχάσει όσα νοσταλγούσα
κι ο,τι είχα ποθήσει...
Τώρα με φτερώνει μια καινούρια νιότη
που δεν είχα ζήσει.
Τη ζωή τη βλέπω σάμπως μεσ' από ‘να
μαγικό γυαλί
κι απ' ο,τι ζητούσα μού δωσ' η αγάπη
τόσο πιο πολύ,
πού να λέω αν όπως ήρθε μιαν ημέρα
φύγει πάλι πίσω
κι απομείνω μόνος, κι όπως ήμουν πρώτα,
-κάλλιο να μην ζήσω.
Κώστας Ουράνης
0 Comments:
Post a Comment