Η θάλασσα της ψυχής μου είναι αγριεμένη…
Πουθενά στον ορίζοντα δε φαίνεται η γαλήνη.
Όμως, να!
Μια μικρή ηλιαχτίδα απ’ τα μαύρα σύννεφα
της καταιγίδας σα να βγαίνει.
Τρεμοπαίζει μέσα μου η ελπίδα
την ηρεμία να μου φέρει…
Α.Κ
Μια φωτεινή ελπίδα
Αναρτήθηκε από A.K. στις 10:54 μ.μ.
Ετικέτες Νοσταλγια, Τα ποιήματά μου..., LovE, Poetry
0 Comments:
Post a Comment