Κι ήρθε μια μέρα που όλα φωτίστηκαν…
Έτσι, ξαφνικά!
Άνοιξε ένα παράθυρο και μπήκες μέσα εσύ.
Σ’ έβλεπα ανήμπορη να παραβιάζεις την καρδιά μου.
Δε μίλησα, δεν αντιστάθηκα, δε το ‘θελα…
Ήσουν σαν έναστρος ουρανός
που μαρτυρά μπουνάτσα.
Εσύ!
Μια τρυφερή αχτίδα φωτός,
ένα χάδι Θεού.
Σαν πεταλούδα ταξίδεψες στην ταραγμένη ψυχή μου…
Κι όλα τότε σταμάτησαν!
Όλα σήμαναν σιωπή!
Μόνο για ν’ ακούσουν το πέταγμά σου…
Στάθηκες στα πέταλα της καρδιάς μου
και γύρεψες να πιεις απ’ το νέκταρ της αγάπης…!
Και τώρα πια είμαι ανυπεράσπιστη,
δίχως άμυνες.
Έλα…
Ακολούθα το δρόμο των αστεριών
και αυτά θα σ’ οδηγήσουν κοντά μου,
θα σε φέρουν δίπλα μου.
Γίνε ουράνιο τόξο κι έλα να με βρεις!
Είμαι εκεί!
Στην άλλη άκρη του ονείρου σου…
Α.Κ
0 Comments:
Post a Comment