Πέρασε καιρός!
Πού να ‘σαι αγάπη μου;
Ζεις; Κι αν ναι, σε ποια αγκαλιά;
Σ’ αγάπησε άραγε άλλη όπως εγώ;
Γιατί;
Γιατί ψυχή μου χωριστήκαμε;
Ακόμα απάντηση δεν έχω βρει!
Θυμάμαι ακόμα τη τρυφερή ματιά σου…
Κρατάω ακόμα τη γλυκιά γεύση σου στο στόμα,
μου λείπει ακόμα η ζεστή κι ασφαλή αγκαλιά σου.
Πλησιάζει το τέλος!
Το νιώθω…
Κι όμως! Αυτός που νοσταλγώ είσαι εσύ.
Πάει καιρός, το ξέρω…
Μα ακόμα σε ζητάει η καρδιά μου.
Κάποτε μου ‘χες πει πως είναι ωραίο να ‘χεις όνειρα…
Ε, λοιπόν εσύ ήσουν το όνειρό της!
Για σένα χτυπούσε…
Δυο μοίρες που συγκρούστηκαν
κι ήταν αδύνατο να τις διαχωρίσουμε!
Κι ας προσπαθήσαμε…
Μόνο πόνο νιώσαμε ο ένας μακριά από τον άλλο.
‘’Άδικα χωρίστηκαν οι ζωές μας’’ ,μου ‘πες κάποτε.
Μα τώρα είναι αργά!
Κι ας λένε ότι ποτέ δεν είναι.
Το τέλος φτάνει…
μα μαζί του, η αγάπη μας,
ανεξάντλητη και ανυπέρβλητη,
περνάει στην αιωνιότητα…
Ω! Γίνεται αυτό που πάντα θέλαμε,
Παντοτινή!!
Α.Κ
0 Comments:
Post a Comment