Πόσοι θα λεν’ αυτή την ώρα αντίο σ’ αγαπημένους φίλους,
πόσοι θα κλαίνε για την ευτυχία που φεύγει
και τα μαντήλια θ’ ανεμίζουν άτονα
ώσπου να γίνει ο πόνος τους ένα σημείο στον ορίζοντα!
Τ’ αντίο αυτά δεν τα υποφέρω.
Έμοιαζε η αγάπη μας ωραίο βιβλίο.
Τώρα που εσύ θα φύγεις στα γόνατα θα κάνω πως τ’ αφήνω
και μια προς μια θα αναπολήσω τις σελίδες,
τα πρόσωπα που τόσο τέλεια διεγράφησαν,
όσα θαυμάσια και συγκλονιστικά συνέβησαν.
Και θα σκεφτώ τι κέρδισα σ’ αισθήματα,
πόσα καινούρια, δύσκολα νοήματα διδάχτηκα.
Τώρα που εσύ θα φύγεις, αυτά μου μένουν.
Όχι τ’ αντίο και τα δάκρυα και τα μαντήλια.
Κώστας Ταχτσής
0 Comments:
Post a Comment