Δεν ξέρω πότε ακριβώς μπήκες στη ζωή μου…
Ξαφνικά άναψε μια γαλήνια φλόγα
και ζέστανε την καρδιά μου το πέρασμά σου.
Από εκείνη την πρώτη στιγμή που σε αντίκρισα,
ένιωσα την ψυχή μου να συνδέεται κατά ένα μαγικό τρόπο
με τη δική σου.
Και από τότε, ένα μόνιμα αποτυπωμένο χαμόγελο στο πρόσωπό μου
διακρίνεται σε κάθε γραμμή που μου γράφεις…
Σε κάθε λέξη που λες….
Μα αλήθεια, πότε κέρδισες την εμπιστοσύνη μου;
Πώς γίνεται τόσο καλά να με γνωρίζεις άραγε;
Λες και οι σκέψεις μου φεύγουν άθελά μου από μένα,
για να βγουν απ’ τα δικά σου χείλη!
Ακούω την ψυχή σου να θροΐζει μες στο δάσος της καρδιάς μου.
Σφυρίγματα του αέρα κουβαλούν τη τρυφερότητα της μορφής σου.
Απόλυτη αρμονία στο τέμπο της μελωδίας που χορεύουν δυο καρδιές.
Ένας καθρέφτης στον οποίο το είδωλό μου είσαι εσύ!
Εσύ κι εγώ…
Πλάσματα τόσο μονιασμένα, αν και ξένα…
Πέσαν οι άμυνες πια…
κι η λογική δεν μπορεί πια την καρδιά να κυριεύσει!
Μα σα να φοβάμαι αυτό το άγνωστο που σ’ ακολουθεί σα σκιά,
ή μήπως είναι το γνωστό;;
Τη μέρα που εμφανίστηκες, σταμάτησε ο χρόνος.
Όχι γιατί η ψυχή μου βρήκε το άλλο της μισό,
αλλά γιατί βρήκε τον εαυτό της…
Α.Κ
0 Comments:
Post a Comment