Πάρε με από ‘δω!
Ταξίδεψε με…Μακριά!
Ένα ταξίδι χωρίς πυξίδα,
χωρίς προορισμό…
Εδώ πονάει η ψυχή.
Ματώνει η καρδιά.
Πόσα ν’ αντέξει η άμοιρη πια;!
Ένα κελί η ζωή μου, που στενεύει.
Μα εγώ δεν έμαθα ποτέ να δραπετεύω…
Ασφυκτιά η ψυχή.
Πού να βρει διαφυγή;
Ποιος θα μπορούσε άραγε, να την ελευθερώσει;
Είναι πόνος,
που κανείς δε νιώθει…
Είναι κραυγή,
που κανείς δεν ακούει…
Είναι η ψυχή μου,
που κανείς δε θα συμπονέσει!
A.K
0 Comments:
Post a Comment