Το εγχειρίδιο του Πολεμιστή του Φωτός

Ένας πολεμιστής εκμεταλλεύεται κάθε ευκαιρία για να μάθει.

Οι αποφάσεις του λαμβάνονται με θάρρος, νηφαλιότητα και καμιά φορά με μία δόση τρέλας.Δέχεται τα πάθη του και τα ζει έντονα…

…χωρίς έμπνευση και εμπειρία, δεν υπάρχει εκπαίδευση που να φέρνει αποτελέσματα.

Ο πολεμιστής διακινδυνεύει την καρδιά του μόνο για κάτι που αξίζει τον κόπο.

Ένας πολεμιστής δεν περνάει τις μέρες του προσπαθώντας να παίξει το ρόλο που επέλεξαν άλλοι γι’ αυτόν.

Για να πιστέψει στο δρόμο του,δεν έχει ανάγκη να αποδείξει πως ο δρόμος του άλλου είναι λανθασμένος.

…στον πόλεμο και στον έρωτα δεν είναι δυνατό να προβλεφθούν όλα.

Ένας πολεμιστής του Φωτός μοιράζεται τον κόσμο του με εκείνους που αγαπά.

Ένας πολεμιστής του Φωτός διατηρεί πάντα την καρδιά του άδεια από το συναίσθημα του μίσους.

…ξέρει πως το ένστικτο είναι το αλφάβητο του Θεού και συνεχίζει να ακούει τον άνεμο και να μιλάει με τα αστέρια.

Είναι διάφανος στις πράξεις του και μυστικοπαθής στα σχέδιά του.

Ένας πολεμιστής δεν επιτρέπει στον εαυτό του να τρομάξει όταν ακολουθεί αυτό που έχει ανάγκη .Χωρίς αγάπη, αυτός δεν είναι τίποτα.

Αδικίες συμβαίνουν.Όλοι μπλέκονται σε καταστάσεις που δεν τους αξίζουν…

Οι πραγματικοί σύντροφοι ενός πολεμιστή βρίσκονται πάντα στο πλευρό του,τόσο στις δύσκολες,όσο και στις ευνοϊκές στιγμές.

Υπάρχουν στιγμές κατά τις οποίες είναι απαραίτητο να δράσεις και άλλες κατά τις οποίες πρέπει απλώς να υπομείνεις.

Ο πολεμιστής γνωρίζει πως ένα μεγάλο όνειρο αποτελείται από ένα σωρό διαφορετικά πράγματα,ακριβώς όπως το φως του ήλιου είναι το σύνολο εκατομμυρίων ακτινών.

Ο πολεμιστής του Φωτός επικεντρώνεται στα μικρά θαύματα της καθημερινής ζωής.

…Εσύ όμως,είσαι θλιμμένος.Κι αυτό αποδεικνύει πως η ψυχή σου είναι ακόμα ζωντανή…!

 

 

                                                                Paulo Coelho

Δευτέρα 25 Μαΐου 2009

Σ’ αγαπώ κι αγαπώντας σε, σε περιέχω.

Στο εδώ είναι το παντού και στο καθετί τα πάντα.
Είμαι ήσυχη και κίνδυνο δεν έχω.
Γιατί τον πόνο και τη χαρά αρχίζω να τη δέχομαι με την ίδια ευγνωμοσύνη,
το μικρό και το μεγάλο με την ίδια έκπληξη κι όλα τα πλάσματα
ν' αποδέχομαι με τον ίδιο σεβασμό, ακόμα κι εμένα.
Το τίποτα και το όλα αρχίζω να κοιτώ σαν όψεις του ίδιου νομίσματος
που δίχως τη μιαν όψη είναι κίβδηλο.
Έρχεται η ώρα που θα λυτρωθώ από σένα!
Και θα λυτρωθώ από σένα αγαπώντας σε περισσότερο,
με της αγάπης το άμετρο μέτρο που είναι η περίσσια.
Θα σ' αγαπώ τόσο που δεν θα σ' απαιτώ δικό μου.
Να είσαι μόνο καλά εσύ χωρίς να ψάχνομαι πόσο καλά είμαι εγώ
από το καλά σου.
Ακόμα κι αν κοντά σε άλλην είσαι καλά, εγώ πάλι θα χαίρομαι
όπως να ήσουν μαζί μου.
Ούτε και γράμματα έχω ανάγκη να σου γράφω πια.
Υπάρχω μόνο και σ' αγαπώ κι αυτό το "σ' αγαπώ" μου που δεν έχει ανάγκη
καμιά ούτε καν γι’ ανταπόδοση, θα πλημμυρίσει, θα γεμίσει
με τον κυματισμό του τον κόσμο όλο,
θα έρχεται και σε σένα κι εσύ θα μπορείς, όποτε θες, να τ' ακούς.
Φτάνει να το θες.
Σ' αγαπώ κι αγαπώντας σε, σε περιέχω, σε έχω αφού είμαι,
είμαι από σένα και μαζί σου κι όπου κι αν είμαι έρχεσαι.
Είμαστε στο παντού και στο πάντα τώρα που σ' αγάπησα
κι η αγάπη μου μας κάνει αδιαίρετους.
Εσύ καλέ μου μου δίδαξες σκληρά την καταστροφή του να σ' αγαπώ λίγο.
Το λίγο ανοίγει ρωγμές να γλιστρά μέσα ο ακόρεστος εγωϊσμός,
να σ' απαιτεί, να σε διεκδικεί.
Η αγάπη δεν είναι κατά περίσταση, η αγάπη είναι άνευ όρων,
δεν παζαρεύει δούναι και λαβείν, η αγάπη είναι έξοδος
γιατί το εγώ το κάνει εσύ και σε λυτρώνει.
Όχι καλέ μου , εσύ δεν τελειώνεις, το τέλος σου δεν έχει τελειωμό.
Τα πράγματα δεν τελειώνουν έτσι εύκολα όπως το λέμε,
τα πράγματα μεταλλάζονται κι εγώ τώρα μεταλλάζω
τον απάνθρωπο έρωτά μου σ' αγάπη φιλάνθρωπη.
Δε θέλω να μιλώ άλλο για μένα.
Οι λέξεις είναι φυλακή, κατακρατούν τα δεύτερα και τους ξεφεύγει
το κύριο που πετά πέρα σαν ήχος καμπάνας που σε τίποτα δε φυλακίζεται.
Οι λέξεις ταριχεύουν το ζωντανό και δεν το αφήνουν να περπατήσει.
Σ' αγαπώ πια τόσο που δεν σ' έχω ανάγκη.
Σ' αγαπώ τόσο που σ' απαλλάσσω από μένα.
Σ' αγαπώ αληθινά και δε σε φοβάμαι!
Αρχίζω να εμπιστεύομαι τη ζωή και να μην έχω αγωνία.
Ζωή δεν είπαμε πως είναι το άλλο όνομα της αλήθειας;
Οι λέξεις είναι ξένα σώματα.
Μ' ενοχλούν.
Μπορώ πια να σωπάσω.

                                                                    ΜΑΡΩ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ

Κυριακή 8 Μαρτίου 2009

Αφιερωμένο…

Ένα ελπιδοφόρο μήνυμα για όλους μας...

Γιατί στη ζωή το πιο σημαντικό δεν είναι το να μην πέσεις (αυτό είναι αναπόφευκτο),αλλά να βρίσκεις τη δύναμη κάθε φορά να σηκώνεσαι!

Dedicated to all of you...

Α.Κ

Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2009

Πέτα με ψηλά-Οναρ

Ένα αγαπημένο τραγούδι για όλους εκείνους που πέρασαν από τη ζωή μας και άφησαν το στίγμα τους με τον έναν ή τον άλλο τρόπο...

Α.Κ

Ο Δεκέμβρης του 1903

Κι' αν για τον έρωτά μου δεν μπορώ να πω -
αν δεν μιλώ για τα μαλλιά σου, για τα χείλη, για τα μάτια·
όμως το πρόσωπό σου που κρατώ μες στην ψυχή μου,
ο ήχος της φωνής σου που κρατώ μες στο μυαλό μου,
οι μέρες του Σεπτέμβρη που ανατέλλουν στα όνειρά μου,
ταις λέξεις και ταις φράσεις μου πλάττουν και χρωματίζουν
εις όποιο θέμα κι' αν περνώ, όποιαν ιδέα κι' αν λέγω.

                                                                             Π. Καβάφης

Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2009

Για ν’ αναπαραστήσω τους πόθους μου

Αγάπη μου, για ν’ αναπαραστήσω τους πόθους μου
έπιασα κι έβαλα τα χείλη σου στον ουρανό που μίλαγες.
Απαράλλαχτα έτσι σαν άστρο
τα φιλιά σου μέσα στην ολοζώντανη νύχτα
και τον ολκό των μπράτσων σου ολόγυρά μου.
Σαν τη φλόγα εκείνη που σημαίνει άλωση
Τα όνειρά μου είναι στον κόσμο
φωτεινά και ατέρμονα.
Κι όταν δεν είσαι εκεί,
ονειρεύομαι ότι κοιμάμαι και ονειρεύομαι ότι ονειρεύομαι.

                                                                      Paul Eluard

Μπορώ να γράψω τους πιο θλιμμένους στίχους απόψε...

Να γράψω για παράδειγμα: "Η νύχτα είναι αστροφώτιστη,
και τρεμοπαίζουν, γαλάζια, τ' αστέρια, στα μάκρη".
Ο άνεμος της νύχτας περιστρέφεται στον ουρανό και τραγουδάει.
Μπορώ να γράψω τους πιο θλιμμένους στίχους απόψε.
Την αγάπησα, κι ήταν φορές που κι εκείνη μ' αγάπησε.
Σε νύχτες σαν κι αυτή την είχα στην αγκαλιά μου.
Τη φίλησα τόσες φορές κάτω απ' τον άπειρο ουρανό.
Εκείνη με αγάπησε, κι ήταν φορές που και εγώ την αγαπούσα.
Πώς να μην αγαπήσω τα μεγάλα ορθάνοιχτα μάτια της.
Μπορώ να γράψω τους πιο θλιμμένους στίχους απόψε.
Να σκεφτώ πως δεν την έχω. Να αισθανθώ πως την έχασα.
Ν' ακούσω την απέραντη νύχτα, πιο απέραντη δίχως εκείνη.
Κι ο στόχος πέφτει στην ψυχή σαν τη δροσιά στα χόρτα.
Τι σημασία έχει που η αγάπη μου δεν μπόρεσε να την κρατήσει.
Η νύχτα είναι αστροφώτιστη κι εκείνη δεν είναι μαζί μου.
Αυτό είναι όλο. Μακριά κάποιος τραγουδάει. Μακριά.
Η ψυχή μου λυπάται που την έχει χάσει.
Σαν για να την πλησιάσω η ματιά μου την ψάχνει.
Η καρδιά μου την ψάχνει, κι εκείνη δεν είναι μαζί μου.
Η ίδια η νύχτα που κάνει ν' ασπρίζουν τα ίδια δέντρα.
Εμείς, εκείνοι του τότε, δεν είμαστε πια οι ίδιοι.
Δεν την αγαπώ πια, είναι βέβαιο, αλλά πόσο την αγάπησα.
Η φωνή έψαχνε τον άνεμο για ν' αγγίξει την ακοή της.
Σε άλλον. Θα ανήκει σε άλλον. Όπως και πριν από τα φιλιά μου.
Η φωνή της, το φωτεινό σώμα της. Τα άπειρα μάτια της.
Δεν την αγαπώ πια, είναι βέβαιο, αλλά μπορεί και να την αγαπώ.
Πόσο διαρκεί η αγάπη, πόσο διαρκεί η λησμονιά.
Επειδή σε νύχτες σαν κι αυτή που την είχα στην αγκαλιά μου,
η ψυχή μου λυπάται που την έχει χάσει.
Ακόμα κι αν αυτός είναι ο τελευταίος μου πόνος που μου δίνει,
κι αυτοί είναι οι τελευταίοι στίχοι που γράφω.

                                                                             Pablo Neruda

Ερωτικό

Δεν μπορώ να ξέρω, δεν μπορώ να πω
αν θα σ' αγαπώ
ίσαμε να φτάσω στη στερνή την ώρα
όπως, κι όσο, τώρα.

Ούτ' ο ερωτάς μου που σα ρόδο ανθεί,
αν θα μαραθεί
πάλι σαν το ρόδο που το καίει το θέρο,
δεν μπορώ να ξέρω.

Ο,τι ξέρω είναι πως, απ' την ημέρα
που 'γινες δική μου
άνοιξαν κλεισμένες πύλες -και το θαύμα
μπήκε στη ζωή μου'

Όλα αλλάξαν όψη απ' το φως που εντός μου
σκόρπισε η χαρά,
σαν στα βαλτοτόπια που τα πλημμυρίζουν
ζωντανά νερά.

Έχω πια ξεχάσει όσα νοσταλγούσα
κι ο,τι είχα ποθήσει...
Τώρα με φτερώνει μια καινούρια νιότη
που δεν είχα ζήσει.

Τη ζωή τη βλέπω σάμπως μεσ' από ‘να
μαγικό γυαλί
κι απ' ο,τι ζητούσα μού δωσ' η αγάπη
τόσο πιο πολύ,
πού να λέω αν όπως ήρθε μιαν ημέρα
φύγει πάλι πίσω
κι απομείνω μόνος, κι όπως ήμουν πρώτα,
-κάλλιο να μην ζήσω.

                                             Κώστας Ουράνης

Ερωτικό

Ναι, αγαπημένη μου. Πολύ πριν να σε συναντήσω
εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα.
Σαν ήμουνα παιδί και μ' έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου έσκυβε και με ρωτούσε.
Τι έχεις αγόρι μου;
Δε μίλαγα. Μονάχα κοίταζα πίσω απ' τον ώμο της
έναν κόσμο άδειο από σένα.
Και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κοντύλι
ήτανε για να μάθω να σου γράφω τραγούδια.
Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής ήταν που αργούσες ακόμα
όταν τη νύχτα κοίταζα τ' αστέρια ήταν γιατί μου λείπανε τα μάτια σου κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου κι άνοιγα δεν ήτανε κανείς.
Κάπου όμως μες στον κόσμο ήταν η καρδιά σου που χτυπούσε.
Έτσι έζησα. Πάντοτε.
Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά - θυμάσαι; - μου άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά σα να με γνώριζες από χρόνια.
Μα και βέβαια με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου αγαπημένη μου.
Α, θα 'θελα να φιλήσω τα χέρια του πατέρα σου, της μητέρας σου τα
γόνατα που σε γεννήσανε για μένα
να φιλήσω όλες τις καρέκλες που ακούμπησες περνώντας με το φόρεμα σου
να κρύψω σα φυλαχτό στον κόρφο μου ένα μικρό κομμάτι απ' το σεντόνι που κοιμήθηκες.
Θα μπορούσα ακόμα και να χαμογελάσω στον άντρα που σ' έχει δει γυμνή πριν από μένα να του χαμογελάσω,
που του δόθηκε μια τόση ατέλειωτη ευτυχία. Γιατί εγώ, αγαπημένη,
σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ' τον έρωτα εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα, τα δάκρυα και πάλι την ελπίδα.
Σ’ αναζητάω
σαν τον τυφλό που ψάχνει να βρει το πόμολο της πόρτας σ’ ένα σπίτι που ‘πιασε φωτιά.
Θα σ’ ακούω σαν τον τυφλό που κλαίει,
ακούγοντας μακριά τη βουή μια μεγάλης γιορτής.

                                                                          Τάσος Λειβαδίτης

Μόνο γιατί μ’ αγάπησες

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες
σε περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες.

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι' αυτό είμαι σαν κρίνο ολάνοιχτο
κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάει
είδα τη λυγερή σκιά μου ως όνειρο
να παίζει, να πονάει,
μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες.

Γιατί, μόνο γιατί σε σεναν άρεσε
γι' αυτό έμειν' ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ' ακολουθούσες όπου πήγαινα
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
Μόνο γιατί σε σεναν άρεσε.

Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα
γι' αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα.

Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.

                                                        Μαρία Πολυδούρη

Η Αγάπη

Δεν ωφελεί να καρτεράς όρθιος στη πόρτα του σπιτιού
και με τα μάτια στους νεκρούς τους δρόμους στυλωμένα.
Αν είναι να '’ρθει, θε να ‘ρθεί, δίχως να νιώσεις από που,
και πίσω σου πλησιάζοντας με βήματα σβησμένα.
Θε να σου κλείσει απαλά, με τ' άσπρα χέρια της τα δυό,
τα μάτια που κουράστηκαν στους δρόμους να κοιτάνε,
κι όταν γελώντας να της πεις θα σε ρωτήσει: "’'Ποιά ειμ' εγώ;"
απ' της καρδιάς το σκίρτημα θα καταλάβεις ποιά '’ναι.
Δεν ωφελεί να καρτεράς... Αν είναι να '’ρθει,θε να '’ρθεί.
Κλειστά όλα να ‘ναι, θα τη δεις έξαφνα μπρος σου να βρεθεί
κι ανοίγοντας τα μπράτσα της πρώτη θα σ’ 'αγκαλιάσει.
Ειδέ κι αν έχεις φωτεινό, το σπίτι για να τη δεχθείς,
και σα φανεί, τρέξεις σ'’ αυτή κι εμπρός στα πόδια της συρθείς,
αν είναι να ‘ρθει, θε να ‘ρθεί, αλλιώς θα προσπεράσει.…

                                                                       Κώστας Ουράνης

Sonnet XVII

I do not love you as if you were salt-rose, or topaz,
or the arrow of carnations the fire shoots off.
I love you as certain dark things are to be loved,
in secret, between the shadow and the soul.

I love you as the plant that never blooms
but carries in itself the light of hidden flowers;
thanks to your love a certain solid fragrance,
risen from the earth, lives darkly in my body.

I love you without knowing how, or when, or from where.
I love you straightforwardly, without complexities or pride;
so I love you because I know no other way than this: 

where I do not exist, nor you,
so close that your hand on my chest is my hand,
so close that your eyes close as I fall asleep.

                                                                 Pablo Neruda

Κέρκυρα …

Ουράνιο τόξο μετά την καταιγίδα…

Τοποθεσία: Κανόνι

Ηλιοβασίλεμα μετά την καταιγίδα την ίδια μέρα…

Θέα από το δωμάτιό μου (210)

Τοποθεσία: Κανόνι,αεροδιάδρομος

12/02/2009

Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2009

Όμορφα λόγια…

«Συνάντησα στο δρόμο έναν πολύ φτωχό νέο άντρα που ήταν ερωτευμένος. Το καπέλο του ήταν παλιό, το σακάκι του φθαρμένο, ο μανδύας του σκισμένος στους αγκώνες, τα παπούτσια του έμπαζαν νερά

και η ψυχή του αστέρια!!!»

Βίκτωρ Ουγκώ

Αντίο

  Πόσοι θα λεν’ αυτή την ώρα αντίο σ’ αγαπημένους φίλους,

πόσοι θα κλαίνε για την ευτυχία που φεύγει

και τα μαντήλια θ’ ανεμίζουν άτονα

ώσπου να γίνει ο πόνος τους ένα σημείο στον ορίζοντα!

 

Τ’ αντίο αυτά δεν τα υποφέρω.

Έμοιαζε η αγάπη μας ωραίο βιβλίο.

Τώρα που εσύ θα φύγεις στα γόνατα θα κάνω πως τ’ αφήνω

και μια προς μια θα αναπολήσω τις σελίδες,

τα πρόσωπα που τόσο τέλεια διεγράφησαν,

όσα θαυμάσια και συγκλονιστικά συνέβησαν.

 

Και θα σκεφτώ τι κέρδισα σ’ αισθήματα,

πόσα καινούρια, δύσκολα νοήματα διδάχτηκα.

Τώρα που εσύ θα φύγεις, αυτά μου μένουν.

Όχι τ’ αντίο και τα δάκρυα και τα μαντήλια.

                                                                  Κώστας Ταχτσής

Κοντά σου

Κοντά σου δεν αχούν άγρια οι ανέμοι.

Κοντά σου είναι η γαλήνη και το φως.

Στου νου μας τη χρυσόβεργην ανέμη

ο ρόδινος τυλιέται στοχασμός.

 

Κοντά σου η σιγαλιά σα γέλιο μοιάζει

που αντιφεγγίζουν μάτια τρυφερά

κι αν κάποτε μιλάμε, αναφτεριάζει,

πλάι μας κάπου η άνεργη χαρά.

 

Κοντά σου η θλίψη ανθίζει σα λουλούδι

κι ανύποπτα περνά μεσ’ στη ζωή.

Κοντά σου όλα γλυκά κι όλα σα χνούδι,

σα χάδι, σα δροσούλα, σαν πνοή.

                                                            Μαρία Πολυδούρη

Δυο μέρες μόνο

Δυο μέρες μόνο, να σε κρατάω αγκαλιά.

Δυο μέρες μόνο, να σ’ έχω δίπλα μου ξανά,

για λίγο μόνο...

Δυο μέρες μόνο, σ’ ένα ταξίδι αστραπή,

να ξεδιπλώνω, να παίρνει ανάσα η ζωή,

για λίγο μόνο...

Για τόσο μόνο, φως να γεμίζουν οι στιγμές,

να λάμπουν μες στο χρόνο,

όλο το σώμα μου να ζει,

για σένα μόνο...

Δυο μέρες μόνο, να συνηθίζει το κορμί

κι εγώ να λιώνω

κι έπειτα μόνο τη φωνή σου ν’ ανταμώνω.

Δυο μέρες μόνο, όσο μια βόλτα διαρκεί,

για τόσο μόνο...

Όλη η ζωή μου αυτή η στιγμή.

Δυο μέρες μόνο...

Ερωτικό ΙΙ

Σε περιμένω,

όπως η παπαρούνα την άνοιξη,

το ξερό χώμα τη βροχή,

ο ισοβίτης στο κελί του ένα πουλί,

ο ναυαγός ένα σάπιο σανίδι.

 

Σε θυμάμαι,

να περνάς τις μέρες σου ξένοιαστα,

να ‘χεις την άγια αμαρτία στο αίμα σου,

να στέκομαι θρυμματισμένη στο κατώφλι σου

και συ τον ήλιο να κουρσεύεις.

ΟΔΗΓΙΕΣ ΖΩΗΣ

Κάπου διάβασα τις παρακάτω ‘’Οδηγίες Ζωής’’ και θα ήθελα να τις μοιραστώ μαζί σας.Ξέρω πως πολλές φορές είναι δύσκολο να τις ακολουθήσουμε,αν και αναγνωρίζουμε τη σημαντικότητά τους,αλλά μπορούμε πάντα να προσπαθούμε για το καλύτερο…

Να μην πιστεύεις όλα αυτά που ακούς και να μην ξοδεύεις όλα αυτά που έχεις.

Όταν λες «σ’ αγαπώ» να το λες στα σοβαρά.

Όταν λες «λυπάμαι» να το λες κοιτώντας τον άλλον στα μάτια.

Να αποστηθίσεις το αγαπημένο σου ποίημα.

Να μην κοροϊδεύεις ποτέ τα όνειρα των άλλων.

Να αγαπάς βαθιά και με πάθος. Μπορεί να βγεις χαμένος, όμως είναι ο μόνος τρόπος να ζεις τη ζωή σου σε όλα τα επίπεδα.

Να μιλάς αργά αλλά να σκέφτεσαι με ταχύτητα.

Να μην επιτρέπεις σε μια <<στραβοτιμονιά>> να καταστρέψει μια μεγάλη φιλία ή μια μεγάλη αγάπη.

Παντρέψου μια γυναίκα/έναν άντρα με την/τον οποία/ο μπορείς να επικοινωνείς και να συζητάς. Όταν θα γεράσετε, η δυνατότητά σας να κουβεντιάζετε θα είναι το σημαντικότερο απ’ όλα.

Να περνάς λίγο καιρό μόνος, σε μοναξιά.

Να ανοίγεις την καρδιά σου σε αλλαγές αλλά να μην καταπατάς τις αξίες σου.

Να θυμάσαι ότι η σιωπή είναι πολλές φορές η καλύτερη απάντηση.

Να μην αναμασάς το παρελθόν.

Να θυμάσαι ότι η καλύτερη σχέση είναι εκείνη στην οποία η αγάπη ανάμεσα στα δυο πρόσωπα είναι μεγαλύτερη από την ανάγκη που έχει ο ένας για τον άλλον.

Να κρίνεις την επιτυχία σου από αυτό που θα πρέπει να στερηθείς για να την αποκτήσεις.

Να αφήνεσαι στην αγάπη.

Και τέλος να θυμάσαι τα εξής : Σεβασμό στον εαυτό σου. Σεβασμό για τους άλλους. Υπευθυνότητα για όλες τις πράξεις σου.

Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2009

Σαν οπτασία…

Δεν ξέρω πότε ακριβώς μπήκες στη ζωή μου…

Ξαφνικά άναψε μια γαλήνια φλόγα

και ζέστανε την καρδιά μου το πέρασμά σου.

Από εκείνη την πρώτη στιγμή που σε αντίκρισα,

ένιωσα την ψυχή μου να συνδέεται κατά ένα μαγικό τρόπο

με τη δική σου.

Και από τότε, ένα μόνιμα αποτυπωμένο χαμόγελο στο πρόσωπό μου

διακρίνεται σε κάθε γραμμή που μου γράφεις…

Σε κάθε λέξη που λες….

Μα αλήθεια, πότε κέρδισες την εμπιστοσύνη μου;

Πώς γίνεται τόσο καλά να με γνωρίζεις άραγε;

Λες και οι σκέψεις μου φεύγουν άθελά μου από μένα,

για να βγουν απ’ τα δικά σου χείλη!

Ακούω την ψυχή σου να θροΐζει μες στο δάσος της καρδιάς μου.

Σφυρίγματα του αέρα κουβαλούν τη τρυφερότητα της μορφής σου.

Απόλυτη αρμονία στο τέμπο της μελωδίας που χορεύουν δυο καρδιές.

Ένας καθρέφτης στον οποίο το είδωλό μου είσαι εσύ!

Εσύ κι εγώ…

Πλάσματα τόσο μονιασμένα, αν και ξένα…

Πέσαν οι άμυνες πια…

κι η λογική δεν μπορεί πια την καρδιά να κυριεύσει!

Μα σα να φοβάμαι αυτό το άγνωστο που σ’ ακολουθεί σα σκιά,

ή μήπως είναι το γνωστό;;

Τη μέρα που εμφανίστηκες, σταμάτησε ο χρόνος.

Όχι γιατί η ψυχή μου βρήκε το άλλο της μισό,

αλλά γιατί βρήκε τον εαυτό της…

                                                                               Α.Κ