Το εγχειρίδιο του Πολεμιστή του Φωτός

Ένας πολεμιστής εκμεταλλεύεται κάθε ευκαιρία για να μάθει.

Οι αποφάσεις του λαμβάνονται με θάρρος, νηφαλιότητα και καμιά φορά με μία δόση τρέλας.Δέχεται τα πάθη του και τα ζει έντονα…

…χωρίς έμπνευση και εμπειρία, δεν υπάρχει εκπαίδευση που να φέρνει αποτελέσματα.

Ο πολεμιστής διακινδυνεύει την καρδιά του μόνο για κάτι που αξίζει τον κόπο.

Ένας πολεμιστής δεν περνάει τις μέρες του προσπαθώντας να παίξει το ρόλο που επέλεξαν άλλοι γι’ αυτόν.

Για να πιστέψει στο δρόμο του,δεν έχει ανάγκη να αποδείξει πως ο δρόμος του άλλου είναι λανθασμένος.

…στον πόλεμο και στον έρωτα δεν είναι δυνατό να προβλεφθούν όλα.

Ένας πολεμιστής του Φωτός μοιράζεται τον κόσμο του με εκείνους που αγαπά.

Ένας πολεμιστής του Φωτός διατηρεί πάντα την καρδιά του άδεια από το συναίσθημα του μίσους.

…ξέρει πως το ένστικτο είναι το αλφάβητο του Θεού και συνεχίζει να ακούει τον άνεμο και να μιλάει με τα αστέρια.

Είναι διάφανος στις πράξεις του και μυστικοπαθής στα σχέδιά του.

Ένας πολεμιστής δεν επιτρέπει στον εαυτό του να τρομάξει όταν ακολουθεί αυτό που έχει ανάγκη .Χωρίς αγάπη, αυτός δεν είναι τίποτα.

Αδικίες συμβαίνουν.Όλοι μπλέκονται σε καταστάσεις που δεν τους αξίζουν…

Οι πραγματικοί σύντροφοι ενός πολεμιστή βρίσκονται πάντα στο πλευρό του,τόσο στις δύσκολες,όσο και στις ευνοϊκές στιγμές.

Υπάρχουν στιγμές κατά τις οποίες είναι απαραίτητο να δράσεις και άλλες κατά τις οποίες πρέπει απλώς να υπομείνεις.

Ο πολεμιστής γνωρίζει πως ένα μεγάλο όνειρο αποτελείται από ένα σωρό διαφορετικά πράγματα,ακριβώς όπως το φως του ήλιου είναι το σύνολο εκατομμυρίων ακτινών.

Ο πολεμιστής του Φωτός επικεντρώνεται στα μικρά θαύματα της καθημερινής ζωής.

…Εσύ όμως,είσαι θλιμμένος.Κι αυτό αποδεικνύει πως η ψυχή σου είναι ακόμα ζωντανή…!

 

 

                                                                Paulo Coelho

Δευτέρα 25 Μαΐου 2009

Σ’ αγαπώ κι αγαπώντας σε, σε περιέχω.

Στο εδώ είναι το παντού και στο καθετί τα πάντα.
Είμαι ήσυχη και κίνδυνο δεν έχω.
Γιατί τον πόνο και τη χαρά αρχίζω να τη δέχομαι με την ίδια ευγνωμοσύνη,
το μικρό και το μεγάλο με την ίδια έκπληξη κι όλα τα πλάσματα
ν' αποδέχομαι με τον ίδιο σεβασμό, ακόμα κι εμένα.
Το τίποτα και το όλα αρχίζω να κοιτώ σαν όψεις του ίδιου νομίσματος
που δίχως τη μιαν όψη είναι κίβδηλο.
Έρχεται η ώρα που θα λυτρωθώ από σένα!
Και θα λυτρωθώ από σένα αγαπώντας σε περισσότερο,
με της αγάπης το άμετρο μέτρο που είναι η περίσσια.
Θα σ' αγαπώ τόσο που δεν θα σ' απαιτώ δικό μου.
Να είσαι μόνο καλά εσύ χωρίς να ψάχνομαι πόσο καλά είμαι εγώ
από το καλά σου.
Ακόμα κι αν κοντά σε άλλην είσαι καλά, εγώ πάλι θα χαίρομαι
όπως να ήσουν μαζί μου.
Ούτε και γράμματα έχω ανάγκη να σου γράφω πια.
Υπάρχω μόνο και σ' αγαπώ κι αυτό το "σ' αγαπώ" μου που δεν έχει ανάγκη
καμιά ούτε καν γι’ ανταπόδοση, θα πλημμυρίσει, θα γεμίσει
με τον κυματισμό του τον κόσμο όλο,
θα έρχεται και σε σένα κι εσύ θα μπορείς, όποτε θες, να τ' ακούς.
Φτάνει να το θες.
Σ' αγαπώ κι αγαπώντας σε, σε περιέχω, σε έχω αφού είμαι,
είμαι από σένα και μαζί σου κι όπου κι αν είμαι έρχεσαι.
Είμαστε στο παντού και στο πάντα τώρα που σ' αγάπησα
κι η αγάπη μου μας κάνει αδιαίρετους.
Εσύ καλέ μου μου δίδαξες σκληρά την καταστροφή του να σ' αγαπώ λίγο.
Το λίγο ανοίγει ρωγμές να γλιστρά μέσα ο ακόρεστος εγωϊσμός,
να σ' απαιτεί, να σε διεκδικεί.
Η αγάπη δεν είναι κατά περίσταση, η αγάπη είναι άνευ όρων,
δεν παζαρεύει δούναι και λαβείν, η αγάπη είναι έξοδος
γιατί το εγώ το κάνει εσύ και σε λυτρώνει.
Όχι καλέ μου , εσύ δεν τελειώνεις, το τέλος σου δεν έχει τελειωμό.
Τα πράγματα δεν τελειώνουν έτσι εύκολα όπως το λέμε,
τα πράγματα μεταλλάζονται κι εγώ τώρα μεταλλάζω
τον απάνθρωπο έρωτά μου σ' αγάπη φιλάνθρωπη.
Δε θέλω να μιλώ άλλο για μένα.
Οι λέξεις είναι φυλακή, κατακρατούν τα δεύτερα και τους ξεφεύγει
το κύριο που πετά πέρα σαν ήχος καμπάνας που σε τίποτα δε φυλακίζεται.
Οι λέξεις ταριχεύουν το ζωντανό και δεν το αφήνουν να περπατήσει.
Σ' αγαπώ πια τόσο που δεν σ' έχω ανάγκη.
Σ' αγαπώ τόσο που σ' απαλλάσσω από μένα.
Σ' αγαπώ αληθινά και δε σε φοβάμαι!
Αρχίζω να εμπιστεύομαι τη ζωή και να μην έχω αγωνία.
Ζωή δεν είπαμε πως είναι το άλλο όνομα της αλήθειας;
Οι λέξεις είναι ξένα σώματα.
Μ' ενοχλούν.
Μπορώ πια να σωπάσω.

                                                                    ΜΑΡΩ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ

Κυριακή 8 Μαρτίου 2009

Μπορώ να γράψω τους πιο θλιμμένους στίχους απόψε...

Να γράψω για παράδειγμα: "Η νύχτα είναι αστροφώτιστη,
και τρεμοπαίζουν, γαλάζια, τ' αστέρια, στα μάκρη".
Ο άνεμος της νύχτας περιστρέφεται στον ουρανό και τραγουδάει.
Μπορώ να γράψω τους πιο θλιμμένους στίχους απόψε.
Την αγάπησα, κι ήταν φορές που κι εκείνη μ' αγάπησε.
Σε νύχτες σαν κι αυτή την είχα στην αγκαλιά μου.
Τη φίλησα τόσες φορές κάτω απ' τον άπειρο ουρανό.
Εκείνη με αγάπησε, κι ήταν φορές που και εγώ την αγαπούσα.
Πώς να μην αγαπήσω τα μεγάλα ορθάνοιχτα μάτια της.
Μπορώ να γράψω τους πιο θλιμμένους στίχους απόψε.
Να σκεφτώ πως δεν την έχω. Να αισθανθώ πως την έχασα.
Ν' ακούσω την απέραντη νύχτα, πιο απέραντη δίχως εκείνη.
Κι ο στόχος πέφτει στην ψυχή σαν τη δροσιά στα χόρτα.
Τι σημασία έχει που η αγάπη μου δεν μπόρεσε να την κρατήσει.
Η νύχτα είναι αστροφώτιστη κι εκείνη δεν είναι μαζί μου.
Αυτό είναι όλο. Μακριά κάποιος τραγουδάει. Μακριά.
Η ψυχή μου λυπάται που την έχει χάσει.
Σαν για να την πλησιάσω η ματιά μου την ψάχνει.
Η καρδιά μου την ψάχνει, κι εκείνη δεν είναι μαζί μου.
Η ίδια η νύχτα που κάνει ν' ασπρίζουν τα ίδια δέντρα.
Εμείς, εκείνοι του τότε, δεν είμαστε πια οι ίδιοι.
Δεν την αγαπώ πια, είναι βέβαιο, αλλά πόσο την αγάπησα.
Η φωνή έψαχνε τον άνεμο για ν' αγγίξει την ακοή της.
Σε άλλον. Θα ανήκει σε άλλον. Όπως και πριν από τα φιλιά μου.
Η φωνή της, το φωτεινό σώμα της. Τα άπειρα μάτια της.
Δεν την αγαπώ πια, είναι βέβαιο, αλλά μπορεί και να την αγαπώ.
Πόσο διαρκεί η αγάπη, πόσο διαρκεί η λησμονιά.
Επειδή σε νύχτες σαν κι αυτή που την είχα στην αγκαλιά μου,
η ψυχή μου λυπάται που την έχει χάσει.
Ακόμα κι αν αυτός είναι ο τελευταίος μου πόνος που μου δίνει,
κι αυτοί είναι οι τελευταίοι στίχοι που γράφω.

                                                                             Pablo Neruda

Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2009

Sonnet XVIII

Shall I compare thee to a summer's day?
Thou art more lovely and more temperate.
Rough winds do shake the darling buds of May,
And summer's lease hath all too short a date.
Sometime too hot the eye of heaven shines,
And often is his gold complexion dimm'd;
And every fair from fair sometime declines,
By chance, or nature's changing course untrimm'd;
But thy eternal summer shall not fade,
Nor lose possession of that fair thou ow'st;
Nor shall Death brag thou wander'st in his shade,
When in eternal lines to time thou grow'st.

So long as men can breathe, or eyes can see,
So long lives this, and this gives life to thee.

                                                             William Shakespeare

Η Αγάπη

Δεν ωφελεί να καρτεράς όρθιος στη πόρτα του σπιτιού
και με τα μάτια στους νεκρούς τους δρόμους στυλωμένα.
Αν είναι να '’ρθει, θε να ‘ρθεί, δίχως να νιώσεις από που,
και πίσω σου πλησιάζοντας με βήματα σβησμένα.
Θε να σου κλείσει απαλά, με τ' άσπρα χέρια της τα δυό,
τα μάτια που κουράστηκαν στους δρόμους να κοιτάνε,
κι όταν γελώντας να της πεις θα σε ρωτήσει: "’'Ποιά ειμ' εγώ;"
απ' της καρδιάς το σκίρτημα θα καταλάβεις ποιά '’ναι.
Δεν ωφελεί να καρτεράς... Αν είναι να '’ρθει,θε να '’ρθεί.
Κλειστά όλα να ‘ναι, θα τη δεις έξαφνα μπρος σου να βρεθεί
κι ανοίγοντας τα μπράτσα της πρώτη θα σ’ 'αγκαλιάσει.
Ειδέ κι αν έχεις φωτεινό, το σπίτι για να τη δεχθείς,
και σα φανεί, τρέξεις σ'’ αυτή κι εμπρός στα πόδια της συρθείς,
αν είναι να ‘ρθει, θε να ‘ρθεί, αλλιώς θα προσπεράσει.…

                                                                       Κώστας Ουράνης

Α΄ προς Κορινθίους επιστολή

«Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων,
αγάπην δε μη έχω,
γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλλαλάζον...
Η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί

Η αγάπη δεν φθονεί,
η αγάπη δεν αυθαδιάζει, δεν επαίρεται, δεν ασχημονεί,
δεν ζητεί τα εαυτής, δεν παροξύνεται,
δε λογίζεται το κακόν – δεν χαίρει εις την αδικίαν,
χαίρει δε εις την αλήθειαν.
Πάντα ανέχεται, πάντα πιστεύει, πάντα υπομένει.
Η αγάπη  ουδέποτε  εκπίπτει. »

                                                            Απόστολος Παύλος

Όμορφα λόγια…

«Συνάντησα στο δρόμο έναν πολύ φτωχό νέο άντρα που ήταν ερωτευμένος. Το καπέλο του ήταν παλιό, το σακάκι του φθαρμένο, ο μανδύας του σκισμένος στους αγκώνες, τα παπούτσια του έμπαζαν νερά

και η ψυχή του αστέρια!!!»

Βίκτωρ Ουγκώ

Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2009

ΟΔΗΓΙΕΣ ΖΩΗΣ

Κάπου διάβασα τις παρακάτω ‘’Οδηγίες Ζωής’’ και θα ήθελα να τις μοιραστώ μαζί σας.Ξέρω πως πολλές φορές είναι δύσκολο να τις ακολουθήσουμε,αν και αναγνωρίζουμε τη σημαντικότητά τους,αλλά μπορούμε πάντα να προσπαθούμε για το καλύτερο…

Να μην πιστεύεις όλα αυτά που ακούς και να μην ξοδεύεις όλα αυτά που έχεις.

Όταν λες «σ’ αγαπώ» να το λες στα σοβαρά.

Όταν λες «λυπάμαι» να το λες κοιτώντας τον άλλον στα μάτια.

Να αποστηθίσεις το αγαπημένο σου ποίημα.

Να μην κοροϊδεύεις ποτέ τα όνειρα των άλλων.

Να αγαπάς βαθιά και με πάθος. Μπορεί να βγεις χαμένος, όμως είναι ο μόνος τρόπος να ζεις τη ζωή σου σε όλα τα επίπεδα.

Να μιλάς αργά αλλά να σκέφτεσαι με ταχύτητα.

Να μην επιτρέπεις σε μια <<στραβοτιμονιά>> να καταστρέψει μια μεγάλη φιλία ή μια μεγάλη αγάπη.

Παντρέψου μια γυναίκα/έναν άντρα με την/τον οποία/ο μπορείς να επικοινωνείς και να συζητάς. Όταν θα γεράσετε, η δυνατότητά σας να κουβεντιάζετε θα είναι το σημαντικότερο απ’ όλα.

Να περνάς λίγο καιρό μόνος, σε μοναξιά.

Να ανοίγεις την καρδιά σου σε αλλαγές αλλά να μην καταπατάς τις αξίες σου.

Να θυμάσαι ότι η σιωπή είναι πολλές φορές η καλύτερη απάντηση.

Να μην αναμασάς το παρελθόν.

Να θυμάσαι ότι η καλύτερη σχέση είναι εκείνη στην οποία η αγάπη ανάμεσα στα δυο πρόσωπα είναι μεγαλύτερη από την ανάγκη που έχει ο ένας για τον άλλον.

Να κρίνεις την επιτυχία σου από αυτό που θα πρέπει να στερηθείς για να την αποκτήσεις.

Να αφήνεσαι στην αγάπη.

Και τέλος να θυμάσαι τα εξής : Σεβασμό στον εαυτό σου. Σεβασμό για τους άλλους. Υπευθυνότητα για όλες τις πράξεις σου.

Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2009

Απόσπασμα 1

...Γιατί εκείνος που πιο πολύ αγαπώ στον κόσμο, πλάι μου κοιμόταν, κάτω απ’ το ίδιο σκέπασμα, μεσ’ στην ολόδροση νυχτιά. Μέσα στη σιωπή και το φθινοπωριάτικο φεγγαροφώς, το πρόσωπό του σε μένα ήταν στραμμένο και το μπράτσο του είχε απαλά το στήθος μου αγκαλιάσει...

κι ήμουν τη νύχτα αυτή τόσο ευτυχισμένη..!

                                                                            Ουώλτ Ουίτμαν

Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2009