Αφιερωμένο…

Ένα ελπιδοφόρο μήνυμα για όλους μας...

Γιατί στη ζωή το πιο σημαντικό δεν είναι το να μην πέσεις (αυτό είναι αναπόφευκτο),αλλά να βρίσκεις τη δύναμη κάθε φορά να σηκώνεσαι!

Dedicated to all of you...

Α.Κ

Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2009

Πέτα με ψηλά-Οναρ

Ένα αγαπημένο τραγούδι για όλους εκείνους που πέρασαν από τη ζωή μας και άφησαν το στίγμα τους με τον έναν ή τον άλλο τρόπο...

Α.Κ

Ο Δεκέμβρης του 1903

Κι' αν για τον έρωτά μου δεν μπορώ να πω -
αν δεν μιλώ για τα μαλλιά σου, για τα χείλη, για τα μάτια·
όμως το πρόσωπό σου που κρατώ μες στην ψυχή μου,
ο ήχος της φωνής σου που κρατώ μες στο μυαλό μου,
οι μέρες του Σεπτέμβρη που ανατέλλουν στα όνειρά μου,
ταις λέξεις και ταις φράσεις μου πλάττουν και χρωματίζουν
εις όποιο θέμα κι' αν περνώ, όποιαν ιδέα κι' αν λέγω.

                                                                             Π. Καβάφης

Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2009

Για ν’ αναπαραστήσω τους πόθους μου

Αγάπη μου, για ν’ αναπαραστήσω τους πόθους μου
έπιασα κι έβαλα τα χείλη σου στον ουρανό που μίλαγες.
Απαράλλαχτα έτσι σαν άστρο
τα φιλιά σου μέσα στην ολοζώντανη νύχτα
και τον ολκό των μπράτσων σου ολόγυρά μου.
Σαν τη φλόγα εκείνη που σημαίνει άλωση
Τα όνειρά μου είναι στον κόσμο
φωτεινά και ατέρμονα.
Κι όταν δεν είσαι εκεί,
ονειρεύομαι ότι κοιμάμαι και ονειρεύομαι ότι ονειρεύομαι.

                                                                      Paul Eluard

Μπορώ να γράψω τους πιο θλιμμένους στίχους απόψε...

Να γράψω για παράδειγμα: "Η νύχτα είναι αστροφώτιστη,
και τρεμοπαίζουν, γαλάζια, τ' αστέρια, στα μάκρη".
Ο άνεμος της νύχτας περιστρέφεται στον ουρανό και τραγουδάει.
Μπορώ να γράψω τους πιο θλιμμένους στίχους απόψε.
Την αγάπησα, κι ήταν φορές που κι εκείνη μ' αγάπησε.
Σε νύχτες σαν κι αυτή την είχα στην αγκαλιά μου.
Τη φίλησα τόσες φορές κάτω απ' τον άπειρο ουρανό.
Εκείνη με αγάπησε, κι ήταν φορές που και εγώ την αγαπούσα.
Πώς να μην αγαπήσω τα μεγάλα ορθάνοιχτα μάτια της.
Μπορώ να γράψω τους πιο θλιμμένους στίχους απόψε.
Να σκεφτώ πως δεν την έχω. Να αισθανθώ πως την έχασα.
Ν' ακούσω την απέραντη νύχτα, πιο απέραντη δίχως εκείνη.
Κι ο στόχος πέφτει στην ψυχή σαν τη δροσιά στα χόρτα.
Τι σημασία έχει που η αγάπη μου δεν μπόρεσε να την κρατήσει.
Η νύχτα είναι αστροφώτιστη κι εκείνη δεν είναι μαζί μου.
Αυτό είναι όλο. Μακριά κάποιος τραγουδάει. Μακριά.
Η ψυχή μου λυπάται που την έχει χάσει.
Σαν για να την πλησιάσω η ματιά μου την ψάχνει.
Η καρδιά μου την ψάχνει, κι εκείνη δεν είναι μαζί μου.
Η ίδια η νύχτα που κάνει ν' ασπρίζουν τα ίδια δέντρα.
Εμείς, εκείνοι του τότε, δεν είμαστε πια οι ίδιοι.
Δεν την αγαπώ πια, είναι βέβαιο, αλλά πόσο την αγάπησα.
Η φωνή έψαχνε τον άνεμο για ν' αγγίξει την ακοή της.
Σε άλλον. Θα ανήκει σε άλλον. Όπως και πριν από τα φιλιά μου.
Η φωνή της, το φωτεινό σώμα της. Τα άπειρα μάτια της.
Δεν την αγαπώ πια, είναι βέβαιο, αλλά μπορεί και να την αγαπώ.
Πόσο διαρκεί η αγάπη, πόσο διαρκεί η λησμονιά.
Επειδή σε νύχτες σαν κι αυτή που την είχα στην αγκαλιά μου,
η ψυχή μου λυπάται που την έχει χάσει.
Ακόμα κι αν αυτός είναι ο τελευταίος μου πόνος που μου δίνει,
κι αυτοί είναι οι τελευταίοι στίχοι που γράφω.

                                                                             Pablo Neruda

Ερωτικό

Δεν μπορώ να ξέρω, δεν μπορώ να πω
αν θα σ' αγαπώ
ίσαμε να φτάσω στη στερνή την ώρα
όπως, κι όσο, τώρα.

Ούτ' ο ερωτάς μου που σα ρόδο ανθεί,
αν θα μαραθεί
πάλι σαν το ρόδο που το καίει το θέρο,
δεν μπορώ να ξέρω.

Ο,τι ξέρω είναι πως, απ' την ημέρα
που 'γινες δική μου
άνοιξαν κλεισμένες πύλες -και το θαύμα
μπήκε στη ζωή μου'

Όλα αλλάξαν όψη απ' το φως που εντός μου
σκόρπισε η χαρά,
σαν στα βαλτοτόπια που τα πλημμυρίζουν
ζωντανά νερά.

Έχω πια ξεχάσει όσα νοσταλγούσα
κι ο,τι είχα ποθήσει...
Τώρα με φτερώνει μια καινούρια νιότη
που δεν είχα ζήσει.

Τη ζωή τη βλέπω σάμπως μεσ' από ‘να
μαγικό γυαλί
κι απ' ο,τι ζητούσα μού δωσ' η αγάπη
τόσο πιο πολύ,
πού να λέω αν όπως ήρθε μιαν ημέρα
φύγει πάλι πίσω
κι απομείνω μόνος, κι όπως ήμουν πρώτα,
-κάλλιο να μην ζήσω.

                                             Κώστας Ουράνης

Somewhere i have never travelled

Somewhere I have never travelled, gladly beyond
any experience, your eyes have their silence,
in your most frail gesture are things which enclose me,
or which I cannot touch because they are too near.

Your slightest look easily will unclose me
though I have closed myself as fingers,
you open always petal by petal myself as Spring opens
(touching skilfully, mysteriously) her first rose

Or if your wish be to close me,                                                         I and my life will shut very beautifully, suddenly,
as when the heart of this flower imagines
the snow carefully everywhere descending;

Nothing which we are to perceive in this world equals
the power of your intense fragility: whose texture
compels me with the colour of its countries,
rendering death and forever with each breathing.

I do not know what it is about you that closes
and opens; only something in me understands
the voice of your eyes is deeper than all roses.
Nobody, not even the rain, has such small hands...

                                                               E. E. Cummings

Ερωτικό

Ναι, αγαπημένη μου. Πολύ πριν να σε συναντήσω
εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα.
Σαν ήμουνα παιδί και μ' έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου έσκυβε και με ρωτούσε.
Τι έχεις αγόρι μου;
Δε μίλαγα. Μονάχα κοίταζα πίσω απ' τον ώμο της
έναν κόσμο άδειο από σένα.
Και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κοντύλι
ήτανε για να μάθω να σου γράφω τραγούδια.
Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής ήταν που αργούσες ακόμα
όταν τη νύχτα κοίταζα τ' αστέρια ήταν γιατί μου λείπανε τα μάτια σου κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου κι άνοιγα δεν ήτανε κανείς.
Κάπου όμως μες στον κόσμο ήταν η καρδιά σου που χτυπούσε.
Έτσι έζησα. Πάντοτε.
Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά - θυμάσαι; - μου άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά σα να με γνώριζες από χρόνια.
Μα και βέβαια με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου αγαπημένη μου.
Α, θα 'θελα να φιλήσω τα χέρια του πατέρα σου, της μητέρας σου τα
γόνατα που σε γεννήσανε για μένα
να φιλήσω όλες τις καρέκλες που ακούμπησες περνώντας με το φόρεμα σου
να κρύψω σα φυλαχτό στον κόρφο μου ένα μικρό κομμάτι απ' το σεντόνι που κοιμήθηκες.
Θα μπορούσα ακόμα και να χαμογελάσω στον άντρα που σ' έχει δει γυμνή πριν από μένα να του χαμογελάσω,
που του δόθηκε μια τόση ατέλειωτη ευτυχία. Γιατί εγώ, αγαπημένη,
σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ' τον έρωτα εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα, τα δάκρυα και πάλι την ελπίδα.
Σ’ αναζητάω
σαν τον τυφλό που ψάχνει να βρει το πόμολο της πόρτας σ’ ένα σπίτι που ‘πιασε φωτιά.
Θα σ’ ακούω σαν τον τυφλό που κλαίει,
ακούγοντας μακριά τη βουή μια μεγάλης γιορτής.

                                                                          Τάσος Λειβαδίτης

Μόνο γιατί μ’ αγάπησες

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες
σε περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες.

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι' αυτό είμαι σαν κρίνο ολάνοιχτο
κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάει
είδα τη λυγερή σκιά μου ως όνειρο
να παίζει, να πονάει,
μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες.

Γιατί, μόνο γιατί σε σεναν άρεσε
γι' αυτό έμειν' ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ' ακολουθούσες όπου πήγαινα
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
Μόνο γιατί σε σεναν άρεσε.

Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα
γι' αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα.

Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.

                                                        Μαρία Πολυδούρη

Sonnet XVIII

Shall I compare thee to a summer's day?
Thou art more lovely and more temperate.
Rough winds do shake the darling buds of May,
And summer's lease hath all too short a date.
Sometime too hot the eye of heaven shines,
And often is his gold complexion dimm'd;
And every fair from fair sometime declines,
By chance, or nature's changing course untrimm'd;
But thy eternal summer shall not fade,
Nor lose possession of that fair thou ow'st;
Nor shall Death brag thou wander'st in his shade,
When in eternal lines to time thou grow'st.

So long as men can breathe, or eyes can see,
So long lives this, and this gives life to thee.

                                                             William Shakespeare

How Do I Love Thee?

How do I love thee? Let me count the ways.
I love thee to the depth and breadth and height
My soul can reach, when feeling out of sight
For the ends of Being and ideal Grace.

I love thee to the level of everyday's
Most quiet need, by sun and candlelight.
I love thee freely, as men strive for Right;
I love thee purely, as they turn from Praise.

I love thee with the passion put to use
In my old griefs, and with my childhood's faith.
I love thee with a love I seemed to lose
With my lost saints, I love thee with the breath,
Smiles, tears, of all my life! and, if God choose,
I shall but love thee better after death.

                                                Elizabeth Barrett Browning

Η Αγάπη

Δεν ωφελεί να καρτεράς όρθιος στη πόρτα του σπιτιού
και με τα μάτια στους νεκρούς τους δρόμους στυλωμένα.
Αν είναι να '’ρθει, θε να ‘ρθεί, δίχως να νιώσεις από που,
και πίσω σου πλησιάζοντας με βήματα σβησμένα.
Θε να σου κλείσει απαλά, με τ' άσπρα χέρια της τα δυό,
τα μάτια που κουράστηκαν στους δρόμους να κοιτάνε,
κι όταν γελώντας να της πεις θα σε ρωτήσει: "’'Ποιά ειμ' εγώ;"
απ' της καρδιάς το σκίρτημα θα καταλάβεις ποιά '’ναι.
Δεν ωφελεί να καρτεράς... Αν είναι να '’ρθει,θε να '’ρθεί.
Κλειστά όλα να ‘ναι, θα τη δεις έξαφνα μπρος σου να βρεθεί
κι ανοίγοντας τα μπράτσα της πρώτη θα σ’ 'αγκαλιάσει.
Ειδέ κι αν έχεις φωτεινό, το σπίτι για να τη δεχθείς,
και σα φανεί, τρέξεις σ'’ αυτή κι εμπρός στα πόδια της συρθείς,
αν είναι να ‘ρθει, θε να ‘ρθεί, αλλιώς θα προσπεράσει.…

                                                                       Κώστας Ουράνης

Α΄ προς Κορινθίους επιστολή

«Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων,
αγάπην δε μη έχω,
γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλλαλάζον...
Η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί

Η αγάπη δεν φθονεί,
η αγάπη δεν αυθαδιάζει, δεν επαίρεται, δεν ασχημονεί,
δεν ζητεί τα εαυτής, δεν παροξύνεται,
δε λογίζεται το κακόν – δεν χαίρει εις την αδικίαν,
χαίρει δε εις την αλήθειαν.
Πάντα ανέχεται, πάντα πιστεύει, πάντα υπομένει.
Η αγάπη  ουδέποτε  εκπίπτει. »

                                                            Απόστολος Παύλος

Αγάπη

Νʼ αγαπάς
σημαίνει να σπαρταράς
στα σεντόνια
ξεσκισμένα απʼ την αϋπνία…
Γιατί αγάπη,
δεν εινʼ ένας τρυφερός παράδεισος
μα η βίαιη επίθεση
της λαίλαπας
νερού και φωτιάς.

                                   Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι

Sonnet XVII

I do not love you as if you were salt-rose, or topaz,
or the arrow of carnations the fire shoots off.
I love you as certain dark things are to be loved,
in secret, between the shadow and the soul.

I love you as the plant that never blooms
but carries in itself the light of hidden flowers;
thanks to your love a certain solid fragrance,
risen from the earth, lives darkly in my body.

I love you without knowing how, or when, or from where.
I love you straightforwardly, without complexities or pride;
so I love you because I know no other way than this: 

where I do not exist, nor you,
so close that your hand on my chest is my hand,
so close that your eyes close as I fall asleep.

                                                                 Pablo Neruda

ΚΑΝΤΑΤΑ (απόσπασμα)

Ένα περίεργο επεισόδιο διαβάζαμε τελευταία στις εφημερίδες,

ένας άντρας πήγε σ’ ένα απ’ αυτά τα «σπίτια»,

πήρε μια γυναίκα,

μα μόλις μπαίνουν στο δωμάτιο, αντί να γδυθεί και να

επαναλάβει την αιώνια κίνηση,

γονάτισε μπροστά της, λέει, και της ζητούσε να τον αφήσει

να κλάψει στα πόδια της. Εκείνη βάζει τις φωνές,

«εδώ  έρχονται για άλλα πράγματα», οι άλλοι επ’ έξω

δώσ’ του χτυπήματα στην πόρτα. Με τα πολλά

άνοιξαν και τον διώξανε με τις κλωτσιές – ακούς εκεί

διαστροφή

να θέλει, να κλάψει μπρος σε μια γυναίκα!

Εκείνος έστριψε τη γωνία και χάθηκε καταντροπιασμένος.

Κανείς δεν τον ξανάδε πια.

Και μόνο εκείνη η γυναίκα, θα ’ρθεί η αναπότρεπτη ώρα

μια νύχτα, που θα νοιώσει τον τρόμο ξαφνικά,

πως στέρησε τον εαυτό της απ’ την πιο βαθειά,

την πιο μεγάλη ερωτική πράξη

μην αφήνοντας έναν άντρα να κλάψει στα πόδια της.

 

                                                                     Τάσος Λειβαδίτης

Κέρκυρα …

Ουράνιο τόξο μετά την καταιγίδα…

Τοποθεσία: Κανόνι

Ηλιοβασίλεμα μετά την καταιγίδα την ίδια μέρα…

Θέα από το δωμάτιό μου (210)

Τοποθεσία: Κανόνι,αεροδιάδρομος

12/02/2009

Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2009

Όμορφα λόγια…

«Συνάντησα στο δρόμο έναν πολύ φτωχό νέο άντρα που ήταν ερωτευμένος. Το καπέλο του ήταν παλιό, το σακάκι του φθαρμένο, ο μανδύας του σκισμένος στους αγκώνες, τα παπούτσια του έμπαζαν νερά

και η ψυχή του αστέρια!!!»

Βίκτωρ Ουγκώ

Αντίο

  Πόσοι θα λεν’ αυτή την ώρα αντίο σ’ αγαπημένους φίλους,

πόσοι θα κλαίνε για την ευτυχία που φεύγει

και τα μαντήλια θ’ ανεμίζουν άτονα

ώσπου να γίνει ο πόνος τους ένα σημείο στον ορίζοντα!

 

Τ’ αντίο αυτά δεν τα υποφέρω.

Έμοιαζε η αγάπη μας ωραίο βιβλίο.

Τώρα που εσύ θα φύγεις στα γόνατα θα κάνω πως τ’ αφήνω

και μια προς μια θα αναπολήσω τις σελίδες,

τα πρόσωπα που τόσο τέλεια διεγράφησαν,

όσα θαυμάσια και συγκλονιστικά συνέβησαν.

 

Και θα σκεφτώ τι κέρδισα σ’ αισθήματα,

πόσα καινούρια, δύσκολα νοήματα διδάχτηκα.

Τώρα που εσύ θα φύγεις, αυτά μου μένουν.

Όχι τ’ αντίο και τα δάκρυα και τα μαντήλια.

                                                                  Κώστας Ταχτσής

Κοντά σου

Κοντά σου δεν αχούν άγρια οι ανέμοι.

Κοντά σου είναι η γαλήνη και το φως.

Στου νου μας τη χρυσόβεργην ανέμη

ο ρόδινος τυλιέται στοχασμός.

 

Κοντά σου η σιγαλιά σα γέλιο μοιάζει

που αντιφεγγίζουν μάτια τρυφερά

κι αν κάποτε μιλάμε, αναφτεριάζει,

πλάι μας κάπου η άνεργη χαρά.

 

Κοντά σου η θλίψη ανθίζει σα λουλούδι

κι ανύποπτα περνά μεσ’ στη ζωή.

Κοντά σου όλα γλυκά κι όλα σα χνούδι,

σα χάδι, σα δροσούλα, σαν πνοή.

                                                            Μαρία Πολυδούρη

Το άλλο μου μισό...

Το άλλο σου μισό είναι αυτός που έρχεται τόσο κοντά στην ψυχή σου, όσο κανένας άλλος.

Είναι το άτομο που δεν σε πειράζει αλλά σου αρέσει να στέκεσαι μπροστά του γυμνός ψυχικά αλλά και σωματικά.

Είναι το άτομο που το κουβαλάς μέσα σου, όπου κι αν πας. Βλέπεις κάτι ή σκέφτεσαι κάτι και το πρώτο που θέλεις είναι να το μεταφέρεις στο άλλο σου μισό. Να το ξαναζήσεις μαζί του.

Είναι το άτομο που το νοιάζεσαι και νιώθεις ότι σε νοιάζεται, Ειλικρινά και βαθιά...

Είναι το άτομο που θέλεις να τα μοιράζεσαι όλα. Γιατί έτσι αισθάνεσαι...

Είναι ένα είδος προέκτασης του εαυτού σου. Τον κοιτάς και δε τον βλέπεις με την συμβατική έννοια, αλλά τον βλέπεις με τα μάτια της ψυχής.

Δυο μέρες μόνο

Δυο μέρες μόνο, να σε κρατάω αγκαλιά.

Δυο μέρες μόνο, να σ’ έχω δίπλα μου ξανά,

για λίγο μόνο...

Δυο μέρες μόνο, σ’ ένα ταξίδι αστραπή,

να ξεδιπλώνω, να παίρνει ανάσα η ζωή,

για λίγο μόνο...

Για τόσο μόνο, φως να γεμίζουν οι στιγμές,

να λάμπουν μες στο χρόνο,

όλο το σώμα μου να ζει,

για σένα μόνο...

Δυο μέρες μόνο, να συνηθίζει το κορμί

κι εγώ να λιώνω

κι έπειτα μόνο τη φωνή σου ν’ ανταμώνω.

Δυο μέρες μόνο, όσο μια βόλτα διαρκεί,

για τόσο μόνο...

Όλη η ζωή μου αυτή η στιγμή.

Δυο μέρες μόνο...

Dangerously in love…

You are my life.

My happiest moments weren’t completely,

if you weren’t by my side.

With you next to me, there’s no darkness

I can’t overcome.

You’re my raindrop, I am the sea.

With you and God, who’s my sunlight,

I bloom and grow so beautifully.

Baby I’ m so proud, proud to be your girl.

You make the confusion go all away

from this cold and messed up world!

I’m in love with you, you set me free.

I can’t do this thing called life without you here with me, cause I’m dangerously in love with you.

I’ll never leave. Just keep lovin’ me,

the way I love you loving me.

I appreciate the love and dedication from you to me.

I know it ain’t easy loving me.

Later on in my destiny I see myself having your child.

I see myself being your wife.

And I see my whole future in your eyes.

I’m grateful to have you by my side.

Everytime I see your face my heart smiles.

I cannot do anything without you in my life,

holding me, kissing me, loving me...

Ερωτικό ΙΙ

Σε περιμένω,

όπως η παπαρούνα την άνοιξη,

το ξερό χώμα τη βροχή,

ο ισοβίτης στο κελί του ένα πουλί,

ο ναυαγός ένα σάπιο σανίδι.

 

Σε θυμάμαι,

να περνάς τις μέρες σου ξένοιαστα,

να ‘χεις την άγια αμαρτία στο αίμα σου,

να στέκομαι θρυμματισμένη στο κατώφλι σου

και συ τον ήλιο να κουρσεύεις.

ΟΔΗΓΙΕΣ ΖΩΗΣ

Κάπου διάβασα τις παρακάτω ‘’Οδηγίες Ζωής’’ και θα ήθελα να τις μοιραστώ μαζί σας.Ξέρω πως πολλές φορές είναι δύσκολο να τις ακολουθήσουμε,αν και αναγνωρίζουμε τη σημαντικότητά τους,αλλά μπορούμε πάντα να προσπαθούμε για το καλύτερο…

Να μην πιστεύεις όλα αυτά που ακούς και να μην ξοδεύεις όλα αυτά που έχεις.

Όταν λες «σ’ αγαπώ» να το λες στα σοβαρά.

Όταν λες «λυπάμαι» να το λες κοιτώντας τον άλλον στα μάτια.

Να αποστηθίσεις το αγαπημένο σου ποίημα.

Να μην κοροϊδεύεις ποτέ τα όνειρα των άλλων.

Να αγαπάς βαθιά και με πάθος. Μπορεί να βγεις χαμένος, όμως είναι ο μόνος τρόπος να ζεις τη ζωή σου σε όλα τα επίπεδα.

Να μιλάς αργά αλλά να σκέφτεσαι με ταχύτητα.

Να μην επιτρέπεις σε μια <<στραβοτιμονιά>> να καταστρέψει μια μεγάλη φιλία ή μια μεγάλη αγάπη.

Παντρέψου μια γυναίκα/έναν άντρα με την/τον οποία/ο μπορείς να επικοινωνείς και να συζητάς. Όταν θα γεράσετε, η δυνατότητά σας να κουβεντιάζετε θα είναι το σημαντικότερο απ’ όλα.

Να περνάς λίγο καιρό μόνος, σε μοναξιά.

Να ανοίγεις την καρδιά σου σε αλλαγές αλλά να μην καταπατάς τις αξίες σου.

Να θυμάσαι ότι η σιωπή είναι πολλές φορές η καλύτερη απάντηση.

Να μην αναμασάς το παρελθόν.

Να θυμάσαι ότι η καλύτερη σχέση είναι εκείνη στην οποία η αγάπη ανάμεσα στα δυο πρόσωπα είναι μεγαλύτερη από την ανάγκη που έχει ο ένας για τον άλλον.

Να κρίνεις την επιτυχία σου από αυτό που θα πρέπει να στερηθείς για να την αποκτήσεις.

Να αφήνεσαι στην αγάπη.

Και τέλος να θυμάσαι τα εξής : Σεβασμό στον εαυτό σου. Σεβασμό για τους άλλους. Υπευθυνότητα για όλες τις πράξεις σου.

Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2009

Σαν οπτασία…

Δεν ξέρω πότε ακριβώς μπήκες στη ζωή μου…

Ξαφνικά άναψε μια γαλήνια φλόγα

και ζέστανε την καρδιά μου το πέρασμά σου.

Από εκείνη την πρώτη στιγμή που σε αντίκρισα,

ένιωσα την ψυχή μου να συνδέεται κατά ένα μαγικό τρόπο

με τη δική σου.

Και από τότε, ένα μόνιμα αποτυπωμένο χαμόγελο στο πρόσωπό μου

διακρίνεται σε κάθε γραμμή που μου γράφεις…

Σε κάθε λέξη που λες….

Μα αλήθεια, πότε κέρδισες την εμπιστοσύνη μου;

Πώς γίνεται τόσο καλά να με γνωρίζεις άραγε;

Λες και οι σκέψεις μου φεύγουν άθελά μου από μένα,

για να βγουν απ’ τα δικά σου χείλη!

Ακούω την ψυχή σου να θροΐζει μες στο δάσος της καρδιάς μου.

Σφυρίγματα του αέρα κουβαλούν τη τρυφερότητα της μορφής σου.

Απόλυτη αρμονία στο τέμπο της μελωδίας που χορεύουν δυο καρδιές.

Ένας καθρέφτης στον οποίο το είδωλό μου είσαι εσύ!

Εσύ κι εγώ…

Πλάσματα τόσο μονιασμένα, αν και ξένα…

Πέσαν οι άμυνες πια…

κι η λογική δεν μπορεί πια την καρδιά να κυριεύσει!

Μα σα να φοβάμαι αυτό το άγνωστο που σ’ ακολουθεί σα σκιά,

ή μήπως είναι το γνωστό;;

Τη μέρα που εμφανίστηκες, σταμάτησε ο χρόνος.

Όχι γιατί η ψυχή μου βρήκε το άλλο της μισό,

αλλά γιατί βρήκε τον εαυτό της…

                                                                               Α.Κ